"Nadzieja i Zaufanie"

Salut!

Po pięciu miesiącach wróciła wena i możecie się cieszyć z nowej notki (o ile któs to czyta). Następny rozdział dodam za tydzień (trzymajcie za mnie kciuki). Bardzo chcę podziękować mojej kochanej M. za sprawdzenie mojej pisaniny (było 111 błędów) i A. za to, że mnie zdopingowała do pisania. Polecam wam posłuchać przy tym rozdziale Tee Shirt, What The Water Gave Me i Sofa Song

~*~

Remus zatkał nos. W obskurnym pomieszczeniu śmierdziało stęchlizną, a on nic nie mógł na to poradzić. Niestety było to jedyne miejsce, w którym miał święty spokój. Nikt nie zapuszczał się w rejony wrzeszczącej chaty, oprócz huncwotów.  

Lupin nie mógł uwierzyć, że przez 5 lat nikt nie odkrył tego, że jest wilkołakiem. Co pełnie razem z chłopakami przychodził tutaj i spędzali noc razem; James, Syriusz i Peter. Byli jego najlepszymi przyjaciółmi. Bał się, że nie będą chcieć z nim nic wspólnego, a dla niego zostali animagami. To stąd wzięły się ich przezwiska. Rogacz, Łapa, Lunatyk i Glizdogon. Blondyn uśmiechnął się pod nosem. Był cholernym szczęściarzem.

Usiadł na starym materacu w rogu pomieszczenia i wyciągnął książkę. W zamku tyle się działo, że nie miał ani chwili dla siebie. Zbliżał się mecz ze Ślizgonami i James zaczął świrować. Rory nie wychodziła z pokoju, Syriusz raz przychodził na treningi, a raz nie. Wszyscy spodziewają się wielkiej porażki domu Lwa.  

Lily wpadła zziajana do wrzeszczącej chaty. Dawno tak szybko nie biegła. Musiała się w końcu ogarnąć i stłumić w sobie uczucia do Greengrassa. Przecież słyszała, co na ten temat mówił Regulus. Nie chciała zostać dziwką Hogwartu, a wiedziała, że tak by się to skończyło, jeżeli by się zbliżyła za bardzo do Ślizgona. Henry jej tego nie ułatwiał. Co raz częściej go spotykała. Na posiłkach ciągle czuła na sobie jego wzrok, a gdy tylko na niego spojrzała, to uśmiechał się uwodzicielsko. Miała już tego dosyć! Czemu on musiał być Ślizgonem? Po raz pierwszy coś czuła do chłopaka i to akurat do takiego, z którym nie mogła być. Dziewczyna usłyszała skrzypienie w sąsiednim pokoju. Przestraszona znieruchomiała.  

- Jest tam ktoś? - zapytała cicho. 

- Lily?  

Gryfonka uśmiechnęła się i weszła do przyciemnionego pomieszczenia. Rozejrzała się dookoła. Od brudnych ścian odchodził tynk, gdzieniegdzie widać było ślady pazurów. Stary zamszowy fotel stał, na swoim miejscu, pod małym oknem, a poszarpane zasłony delikatnie powiewały na wietrze. W rogu siedział Lunio, w dłoniach trzymał książkę i patrzył na nią zdziwiony.  

- No co? - zapytała ruda siadając obok niego.  

- Jeszcze tydzień temu mówiłaś, że nigdy nie weszłabyś do Wrzeszczącej Chaty. Tu jest podobno przerażająco.  

- I właśnie dlatego nikt się tutaj nie zapuszcza i nikt mnie nie będzie tutaj szukał. A ty dlaczego tutaj jesteś? 

- Unikam zestresowanego Jamesa i Syriusza, który co wieczór jest z inną dziewczyną. Tutaj nie muszę słuchać ich kłótni.  

- Brakuje nam wieczorów z wami. - Lily uśmiechnęła się do Remusa. Lubiła jego towarzystwo. - Ja już się poddałam. Ani ja ani Dorcas nie jesteśmy wstanie wyciągnąć Rory z pokoju. Czasami chodzi na lekcje, ale od razu potem wraca do trzynastki. Mam wrażenie, że już nawet na Quidditchu jej nie zależy.  

- Dajcie jej trochę czasu. Nikt jej nie powiedział tylu przykrych słów jednocześnie. A mimo wszystko Rory jest bardzo wrażliwa.  

- Najgorsze jest to że ona ciągle płacze, a ona nigdy nie płakała. Nie wiemy, jak mamy ją pocieszać, jak się przy niej zachować.

 Lily oparła głowę o ramię przyjaciela, po czym głośno westchnęła. Poczuła mydło i papier. Zapach Remusa zawsze działał na nią kojąco. Kojarzył jej się z domem. Gdy była mała, jej tata zawsze brał ją na kolana i czytał bajki. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że świat magii naprawdę istnieje. 

- Remusie, czemu życie musi być tak skomplikowane?- zapytała przyjaciela

- Co się dzieje? 

- Czy mugolka ma szanse na bycie ze Ślizgonem?

- Jeżeli będzie mu na niej zależeć, to myślę, że tak - Remus otoczył ją opiekuńczo ramieniem- o którego Ślizgona chodzi?

- Henry Greengrass- odpowiedziała szeptem Lily, a Lupin wciągnął powietrze przez zęby - Remusie, ja wiem, że...

- Chodzi mi tylko o to, że to będzie dla ciebie trudne. Wiem, jak trudno przychodzi ci zaangażowanie w jakikolwiek związek, a boję się że on cię skrzywdzi. 

- I tak nic z tego nie wyjdzie. On chce mnie tylko zaliczyć. 

- Jak to?

- Założył się z Averym, że do przerwy świątecznej...

Remus zerwał się gwałtownie i podszedł do okna. Przejechał ręką po twarzy. Właśnie przez podobny zakład matka go urodziła. Była młodą Gryfonką i zakochała się w jakimś Ślizgonie, który założył się, że się z nią prześpi. W siódmej klasie zaszła w ciążę i cała jej kariera aurorki legła w gruzach. Nigdy nie powiedziała temu Ślizonowi, że ma syna. Wiedziała, że i tak się do niego nie przyzna. Nikt w tamtych czasach, by się nie przyznał, że zapłodnił mugolkę. Jego mama zatrudniła się w sklepie i tam pracuje do teraz, a nim zajmowała się babcia. 

- Lily, nie możesz...- jego głos się załamał. Nigdy nie wybaczył swojemu ojcu. Bał się że taki sam los spotka Rudą.

Gryfonka wstała i przytuliła przyjaciela. Wiedziała, jak Remus cierpiał przez całe życie. Może gdyby jego ojciec się nim zajął, to nie zostałby wilkołakiem. 

- Nie powinnam ci tego mówić. 

- Lily, to nie tak, ja się cieszę, że mi powiedziałaś, ale nie chcę by Greengrass cię skrzywdził.

- Nie da rady. Bo ja zamierzam się trzymać od niego z daleka. 

Remus uśmiechnął się do przyjaciółki.

- Masz ochotę na herbatkę? Obiecałem Hagridowi, że wpadnę. Na pewno się ucieszy, że cię zobaczy. 

- Nie ma nic lepszego niż wizyta u Hagrida. 

Przyjaciele wyszli z wrzeszczącej chaty w dużo lepszych humorach niż tu przyszli. Idąc przez błonia, rozmawiali o zbliżającym meczu. Obydwoje mieli nadzieję, że Syriusz i Rory się dogadają, bo inaczej Gryfoni nie mają żadnych szans na wygraną.

~*~

Słońce już zachodziło, gdy pięć osób w szkarłatnych strojach zeszło z mioteł. Wszyscy byli zmęczeni i zalani potem. Ale nikt nie miał uśmiechu na ustach. Jedyne o czym myśleli to pewna przegrana w jutrzejszym meczu. Od tygodnia wiedzieli, że bez głównych graczy nie mają żadnych szans. Ślizgoni rośli w siłę i grali dużo lepiej niż w poprzednich latach. 

James popatrzył na swoją drużynę. Nigdy nie widział ich tak przygnębionych. Czuł, że zawiódł ich, jako kapitan. Miał wrażenie, że jest odpowiedzialny za nieobecność Rory i sporadyczne przechodzenie Syriusza. Najgorsze było to, że nie mógł nic na to poradzić. Wiele razy rozmawiał z Łapą, co najczęściej kończyło się ich kłótnią. Czuł, że Black co raz bardziej się oddala, a on był rozdarty pomiędzy Rory i przyjacielem. Mała od dwóch tygodni nie odzywała się do nikogo. Cały swój wolny czas spędzała w dormitorium i ani Dorcas ani Lily nie były w stanie jej stamtąd wyciągnąć. Ich paczka właśnie się rozpadła. A James miał wrażenie, że to jego wina. 

- Dobra, panowie na dzisiaj koniec. Wyśpijcie się bo jutro czeka nas ważny mecz. 

- I tak go nie wygramy - Bay, jeden z pałkarzy warknął cicho. 

- Ja nie zamierzam go przegrać - Potter usłyszał tak dobrze znany głos Syriusza. James zacisnął dłonie w pięści i patrzył jak chłopak podchodzi do reszty drużyny. Jednak nikt nie powitał go radośnie.

- Poważnie Black?- obrońca Gryffindoru piorunował wzrokiem ścigającego. - Kiedy ostatnio latałeś na miotle? Bo my przez ostatnie dwa tygodnie wypruwamy z siebie flaki codziennie na tym boisku, podczas gdy ty sobie chodzisz na panienki. 

- Uważaj na słowa Jones - warknął Łapa.

- Emil ma rację. - powiedział głośno James - Jutro zagrasz w meczu, bo jesteś to winny to tej drużynie, ale później zobaczę, czy pozwolę ci zostać. 

- Chyba żartujesz.- Syriusz popatrzył wyzywająco na swojego najlepszego przyjaciela.

- Jestem bardzo poważny Łapciu. Nie możesz olewać Qudditcha licząc, że ja ci na to pozwolę. Albo jesteś w tej drużynie, albo nie. 

- Jestem. 

- To udowodnij to. 

Przyjaciele długo mierzyli się spojrzeniami, dopóki Syriusz zerknął na trybuny.
James zauważył tylko znikające srebrno-zielone szaliki graczy Slytherinu. Pieprzone węże. Oczywiście, że musieli ich szpiegować, ciekawe czy ich kapitan o tym wie. 

- Panowie do szatni. Nie róbmy tu przedstawienia. Nie dajmy im tej satysfakcji. 
Na boisku został tylko James i Syriusz. Żaden nie patrzył na drugiego. 

- Rory, będzie jutro grać? - zapytał Black.

- Sam nie wiem - Potter westchnął cicho. - Widziałeś ją ostatnio gdzieś poza trzynastką? Bo ja nie i chyba to się nie zmieni. 

- Pójdę już, muszę się wyspać przed jutrem.

James poszedł na trybuny i usiadł na ławce. Tak bardzo chciał wygrać pierwszy mecz w sezonie. Udowodnić wszystkim, że jest dobrym kapitanem. Słyszał wiele opinii o tym, że to Rory powinna przejąć drużynę po Rustym, nie on. Przegrywając jutrzejszy mecz tylko, to potwierdzi. 

- James zimno jest - powiedziała Dorcas przysiadając się do niego. Przykryła jego nagie ramiona kocem i uśmiechnęła się ciepło- naprawdę dobrze wam idzie. 

- Mówisz tak tylko dlatego, bo chcesz mnie pocieszyć. Jesteśmy beznadziejni i prawda jest taka, że nie mamy trzeciego ścigającego, więc i tak będę musiał zgłosić walkowera. Będę pośmiewiskiem całej szkoły - James popatrzył zbolały na szatynkę. 

Dorcas spojrzała mu w oczy, szukając radosnych iskierek, ale niestety ich nie znalazła. Serce jej się ścisnęło. Nigdy nie widziała go tak zdołowanego. Zawsze był optymistą, uśmiechem ich paczki. Biedny James. Teraz ona musi go pocieszyć, tak jak on to robił dla reszty. 

- Widziałam cały trening, jesteście bardzo dobrą drużyną. Wszyscy jesteście zgrani, a ci chłopcy pójdą za tobą w ogień. Ufają ci, co czyni cię najlepszym kapitanem. Myślę, że nikt w tak krótkim czasie, czegoś takiego nie osiągnął. A o trzeciego ścigającego się nie martw. Rory nie opuściła żadnego meczu, nawet gdy miała złamaną rękę. Myślę, że w tej kwestii musisz jej zaufać. 

- Chciałbym, ale sama wiesz, że to nie takie proste. 

- Porozmawiaj z Julianem Caringtonem. Z tego co widziałam, jest dobrym ścigającym. 

- Czemu ja o tym wcześniej nie pomyślałem?!- wykrzyknął James. Zerwał się z ławki z uśmiechem na ustach. Wziął Dorcas w ramiona i okręcił się z nią. - Meadowes jesteś genialna.

James poczuł przyjemne ciepło w całym ciele, gdy trzymał Dorcas w ramionach. Pachniała tak ładnie. Chłopak lekko się odsunął od Gryfonki i dalej podtrzymując Meadowes jedną ręką ogarnął jej grzywkę z twarzy. Uśmiechnął się na widok szkarłatnych rumieńców na twarzy dziewczyny. 

- Zapomniałem ci dzisiaj powiedzieć, jak ładnie wyglądasz- Dorcas opuściła głowę, by James nie zobaczył jeszcze większych wypieków, jednak on miał inne plany. Teraz albo nigdy. Delikatnie podniósł jej twarz za podbródek, tak by spojrzała mu w oczy. - Nie uciekaj przede mną. Uwielbiam na ciebie patrzeć. 

Pochylił się nad nią i pogłaskał ją kciukiem po policzku. Lekko musnął jej usta i odsunął się nieznacznie. Szukał w jej oczach przyzwolenia na więcej. Nie chciał zrobić czegoś wbrew jej woli. 

Dorcas zachłysnęła się powietrzem. Z jej brzucha uwolniło się milion motyli. Nie chciała, aby Potter się odsunął choćby na centymetr. Teraz uświadomiła sobie, jak bardzo potrzebowała jego bliskości. Nikt inny się z nim nie równał. Jedno delikatne muśnięcie ust tylko potwierdziło to, o czym myślała od dłuższego czasu.

Jest zakochana w Jamsie Potterze. 

Lekko skinęła głową i James znowu ją pocałował. Tym razem dłużej. Wokół nich nic się nie liczyło. Tylko oni.

Pocałunek był słodki, delikatny. Ani Dorcas ani James nie chcieli niczego przyspieszać. Usta Meadowes smakowały jak truskawki i idealnie pasowały do ust Pottera. 

- James zadaj mi pytanie - powiedziała dziewczyna gdy stali przytuleni. 

- Jakie pytanie? 

- Pytanie, którego nie słyszałam już od długiego czasu i nawet nie wiesz jak bardzo chcę je usłyszeć. 

James przełknął ślinę. Jego marzenia się spełniły. Stała przed nim ukochana dziewczyna i patrzyła na niego ciepło z najpiękniejszym uśmiechem na świecie. 

- Dorcas Meadowes umówisz się ze mną?

- Tak. 

James jeszcze raz okręcił Dorcas i szybko cmoknął w usta. Dziewczyna zaśmiała się i wzięła Rogacza za rękę. Razem wrócili do zamku, a tymczasem z szatni wyszła drobna blondynka. 

Związała włosy kucyk i poprawiła spodenki. Wsiadła na miotłę, po czym wzniosła się w powietrze. Poczuła na swojej twarzy lekki powiew wiatru, który tylko dodał jej otuchy. Przyspieszyła i odrzuciła od siebie wszystkie czarne myśli. Jak mogła zrezygnować z czegoś takiego jak Quidditch? Jak mogła zawieść swoich kolegów z drużyny? Jutro da z siebie wszystko. Jutro wyjdzie do ludzi. Jutro nie będzie się chować w mroku. Jutro spotka Łapę.

~*~

James mocniej ścisnął dłoń Dorcas, nigdy się tak nie stresował się przed meczem. Całą drużyną usiedli przy stole, ale nikt nie mógł nic przełknąć. Wszyscy Gryfoni podchodzili do nich i dodawali im otuchy. Najbardziej zdenerwowany był Julian, który grał pierwszy raz.
Pogoda im dopisywała. Świeciło słońce i nie było ani jednej chmurki na niebie. Lepiej już być nie mogło. 
- Będzie dobrze- uśmiechnęła się Dorcas i pocałowała Pottera w policzek
- To wy teraz jesteście razem? - zapytała Lily podchodząc do przyjaciół, razem z Remusem. Obydwoje byli ubrani w barwy Gryffindoru, a Lupin nawet pomalował sobie twarz.
- Tak jakby- James przytulił Dorcas - nie chcemy się spieszyć. Zajmijcie sobie jakieś dobre miejsca.
- Zaraz do was dojdę- powiedziała Meadowes cała czerwona, spuszczając wzrok.
Lily uśmiechnęła się i pociągnęła za rękaw Lupina, który chciał coś powiedzieć.
- Muszę iść do szatni. Drużyna na mnie czeka - Potter objął Dorcas w pasie i uśmiechnął się łobuzersko- ale...
- Ale co?
- Potrzebuje buziaka- szatynka zaśmiała się i stanęła na palcach.
Położyła swoje dłonie na umięśnionej klatce piersiowej i szybko pocałowała chłopaka.
- Jeżeli wygrasz mecz, możesz liczyć na więcej- powiedziała Dorcas i pobiegła w stronę trybun doganiając Lily i Remusa.
James potargał sobie włosy i poszedł do szatni Gryffindoru. Przed drzwiami zobaczył Syriusza, który stał oparty o ścianę. Ręce miał włożone do kieszeni, a głowę spuszczoną.
- Stary, co się dzieje?
- Jeżeli przegramy mecz, będzie to moja wina. Gdyby nie ja, to Rory nie siedziałaby w trzynastce i zagrałaby dzisiaj. - powiedział cicho Syriusz.
- Masz trochę racji, ale wyjdziemy dzisiaj na boisko, damy z siebie wszystko. Rozumiesz?
- Tak jest kapitanie- Łapa zasalutował i otworzył drzwi przed Jamesem.
Z uśmiechami na ustach weszli do szatni i zastygli w bezruchu.
Na środku szatni stała Rory i rozmawiała z Julianem. Była przebrana, a w ręku trzymała miotłę. Rogacz zmarszczył brwi, jego przyjaciółka bardzo schudła i była blada. Uśmiechała się do Juliana i co jakiś czas odgarniała włosy z twarzy. Kapitan rozejrzał się po szatni, wszyscy byli zaskoczeni widokiem Małej. Widział w ich oczach cień nadziei na wygraną. James odchrząknął i zwrócił na siebie uwagę całej drużyny.
- Rory, co ty tutaj robisz?
- Nigdy nie odpuściłam sobie meczu - jej ton zaskoczył Rogacza, był radosny- to, że nie przychodziłam na treningi, nie oznacza, że sama nie trenowałam. Wygramy ten mecz, pokazując innym, jak silną drużyną jesteśmy.
- Wszystko super i pięknie, tylko, że mamy już czterech ścigających. Jedno z was musi zrezygnować- Charlie, wysoki pałkarz wstał z ławki i popatrzył na Jamesa, który pokiwał zgodnie głową.
- Ja zrezygnuję- zgłosił się Carlos- nigdy nie umiałem grać z Syriuszem i Rory. Może z Julian będzie lepszy - mulat wyszedł z szatni nie czekając na reakcję innych.
- Mamy dziesięć minut ludzie!- krzyknął entuzjastycznie Bay, przytulając do siebie Małą. - Pokarzemy tym wężom jak się gra w Quidditcha!
Odpowiedziały mu oklaski i gwizdy reszty. Humory wszystkich zmieniły się diametralnie od zeszłego wieczora. Już nie myśleli o porażce, wiedzieli, że na tym boisku są w stanie pokonać każdego. Rory i Syriusz nie zdawali sobie sprawy z tego, jak bardzo ta drużyna ich potrzebowała. Ci Gryfoni byli jak rodzina, wspierali siebie nawzajem, ocierali łzy. Powitali ciepło Bellefleur, a teraz stali objęci, by skupić się przed meczem. Patrzyli sobie w oczy, wiedząc, że każdy na tym boisku da z siebie wszystko.  
- KTO WYGRA MECZ?
- GRYFFINDOR!
Cała drużyna przygotowała się do wyjścia na murawę. Ustawili się w rzędzie, tak jak zazwyczaj. Na początku szukający - James; potem dwóch pałkarzy -Bay i Charlie; za nimi obrońca- Emil; a na końcu trzech ścigających - Julian, Rory, Syriusz. Bellefleur obejrzała się za siebie uśmiechając się słabo do Syriusza.
- Hej Black.
- Hej Mała.